Francisco de Goya

Ο ζωγράφος της εποχής του Διαφωτισμού, ένα από τα πρόσωπα της Ισπανίας, ο ζωγράφος του Carlos IV και της αριστοκρατίας, το στύλ του ετερογενές με πίνακες σχεδόν σουρεαλιστικούς και ιμπρεσιονιστικούς ακόμη και εξπρεσιονιστικούς. Είναι μια ιδιοφυία που ζωγράφισε τους φόβους του, την μοναξιά, την απόγνωση, την αποστροφή του στον πόλεμο και την εξαθλίωση του ανθρώπου. Τολμηρός, έκανε έργα σαν την Μaja desnuda, απεικονίζει γυμνή γυναίκα, έργο που τον έφερε σε αντιπαράθεση με την Ιερά Εξέταση. Ζωγράφισε την οικογένεια του Καρόλου Δ' δίχως να εξωραίσει καθόλου την εικόνα τους, τα χαρακτηριστικά τους. Οι "μαύροι πίνακες", σχεδόν εξπρεσιονιστικοί, δείχνουν την μοναξιά του, τα φαντάσματα του εαυτού του, τις εμμονές του, ο Γκόγια είναι κουφός, μεγάλος και ζωγραφίζει με μελανά χρώματα την ζωή και τον άνθρωπο.

Las Meninas-Οι δεσποινίδες των τιμών

Είναι το μέγιστο έργο του μουσείου του Πράδο, το Πράδο το καυχιέται.  Αποτελεί τον πίνακα της Ισπανίας γιατί Ισπανία χωρίς "Meninas" δεν γίνεται. Είναι το σήμα κατατεθέν της τέχνης της. Είναι η "στιγμή" δοσμένη στην αιωνιότητα, νομίζει κανείς ότι θα κάνει μία δρασκελιά και θα μπεί μέσα στον πίνακα. Ο Velázquez, στην αυλή του Felipe IV, ήταν ο ζωγράφος του Βασιλιά, το χαιδεμένο παιδί του βασιλιά.
 Las Meninas λοιπόν μας δείχνει την ανάποδη ματιά του τελλάρου, την διάσταση της ζωγραφικής, το πώς να μπορέσουμε να κοιτάξουμε την εικόνα, μιά ματιά που διαρκεί μέρες, μήνες, ίσως και χρόνια. Τόχω δεί πολλές φορές αλλά όταν πηγαίνω στο Prado πάντα πάω να το δω και να ανακαλύψω κάτι που δεν είχα δει την προηγούμενη φορά.

Dancing with the S...panish, ο χορός, η κιθάρα, το φλαμένκο.

Είναι ο λαός με τα λιγότερα ταμπού για χορό, μετά τους λαούς της Αμερικής (βόρειας, κεντρικής και νότιας). Εδώ δεν ντρέπονται να δείξουν τις χορευτικές τους ικανότητες ούτε στα μπάρ, ούτε στις υπαίθριες γιορτές τους στις πλατείες, στους δρόμους. Λικνίζονται στις μελωδίες μιάς ρούμπας, ενός πάσο ντόμπλε, φλαμένκο, ταγκό. Οι ντισκοτέκ ή και τα μπάρ ακόμη προσφέρονται για κάτι τετοιο. Το παράξενο εδώ είναι να μην χορέψεις.
Στην μουσική έχουν να επιδείξουν πολλά είδη. Στην δεκαετία του 70 με το κίνημα movida madrileña, το ξεφάντωμα και ο εκμοντερνισμός της Μαδρίτης κατόπιν απομόνωσης της χώρας λόγω του Franco, είχαν να δείξουν πολλά μουσικά γκρούπ και πολύ αξιόλογους καλλιτέχνες.
Το φλαμένκο είναι τραγούδι, χορός και κιθάρα, με κυρίαρχο στοιχείο τον ρυθμό. Είναι επικοινωνία και μαγεία, είναι συναίσθημα που αναβλύζει από την φωνή του τραγουδιστή και την ψυχή της χορεύτριας. Γενέτειρα θεωρείται η περιοχή γύρω από την Σεβίλλη αλλά μπορούμε να το δούμε και σε κάθε πόλη της Ισπανίας. Η κιθάρα του φλαμένκο, με τεχνικές πολύ διαφορετικές από αυτές της κλασικής καθώς και διαφορετικό ηχόχρωμα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να διαδοθεί το φλαμένκο σ' όλο τον κόσμο. Ομως απαραίτητο για να μπεί κάποιος στο "κλίμα" του φλαμένκο, είναι να ζήσει ένα διάστημα στην Ισπανία.