Το χρυσό τρίγωνο της τέχνης στην Μαδρίτη.

Τα τρία κορυφαία μουσεία στο κέντρο της Μαδρίτης. Το Πράδο, το Ρέινα Σοφία και το Τύσσεν Μπορνεμίζσα κάνουν το τρίγωνο της τέχνης στην Ισπανία. Και μόνον με αυτά τα τρία, η επίσκεψη στην πρωτεύουσα άξιζε τον κόπο.

Τα καζίνο στην Ισπανία.

Υπάρχουν γύρω στα 50 καζίνο σ' όλη την χώρα. Η είσοδος είναι σε μερικά ελεύθερη και σ' άλλα γύρω στα 6 ευρώ. Τα περισσότερα βρίσκονται στο κέντρο των πόλεων σε αντίθεση με την Ελλάδα. Οι Ισπανοί, μεγάλοι τζογαδόροι,  μερικοί απ' αυτούς χάνουν μεγάλα ποσά, άλλοι απλώς παίζουν για να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους. Ο τζόγος στην Ισπανία είναι ελεύθερος και αποτελεί το 3% του ΑΕΠ της χώρας.

Τα καζίνα εδώ συνήθως στεγάζονται σε παλάτια που αξίζει κανείς να τα επισκεφτεί, από αρχιτεκτονικής άποψης είναι έργα τέχνης  περασμένων αιώνων. Στην Μαδρίτη το Casino de Madrid, κτήριο του 1910, είναι πραγματικό έργο τέχνης αρχιτεκτονικής, γλυπτικής και ζωγραφικής.

Βαρκελώνη, μιά πόλη για το καλοκαίρι.

Για την θάλασσά της ή την παραλία της η Βαρκελώνη είναι κατάλληλη για το θέρος και την ξένοιαστη ζωή του. 'Ολοι οι δρόμοι της παλιάς πόλης, της Μεσαιωνικής πόλης οδηγούν στην τελική ακτογραμμή και κρύβουν μιά ιστορία, από όπου και να περάσεις θα δείς τα κτίρια να σου μιλούν με μιά διαφορετική γλώσσα, αυτήν που άφησαν στο πέρασμά τους οι δημιουργοί τους και οι ιδιαίτεροι κάτοικοί τους.
Tην χάλασαν όμως την Βαρκελώνη, καταντώντας την ένα θεματικό πάρκο με ένα συνεχές στροβίλισμα των βαλιτσών στα χέρια των τουριστών, ένα τεράστιο ξενοδοχείο, το χαρακτηριστικό και μοναδικό σημείο είναι η παλιά Βαρθελονέτα, μετά το 1992 αλλά και αυτήν την χάλασαν, της έδωσαν άλλο πρόσωπο και την κάνανε ψευτομεσοαστική. Το barrio chino, είναι ένα άλλο αγαπημένο μου κρυφό σοκάκι, μάρτυρας αλλοτινών περασμένων εποχών.

Οι τρείς ομορφότερες πόλεις της Ισπανίας. Βαρκελώνη/Μαδρίτη/Σεβίλλη

Είναι φώς μεσογειακό και γλέντι και χαρά στις γειτονιές και το κέντρο κάθε Ισπανικής πόλης αυτό που διαχέει τους κατοίκους που κάθε μέρα βγαίνουν για να περπατήσουν στους δρόμους που πάντα κάτι καινούργιο έχουν να προσφέρουν.

Η Βαρκελώνη έχει θάλασσα και η ακτογραμμή της είναι 4 χιλιόμετρα. Χτισμένη επί ρωμαικής αυτοκρατορίας, έχει να προσφέρει το καταπληκτικό Barrio gótico (13 και 14 αιώνας), τον μοναδικό Gaudí με τα art nouveau του κτίρια. Είναι η πόλη με την εκπληκτική ρυμοτομία και τους ατέλειωτους δρόμους.
H Μαδρίτη έχει δύο περιόδους και κτίσματα, της Μαδρίτης των Αψβούργων 16ου και των Βουρβόνων βασιλέων 17ου αιώνα. Κοντά της το Παλάτι Εσκοριάλ, ένας ύμνος στην θρησκευτικότητα και την αθανασία.
Η Σεβίλλη επίσης χτισμένη απ΄τους Ρωμαίους, υπήρξε αργότερα σημαντικότατη αραβοκρατούμενη πόλη των μουσουλμάνων, έχει να δείξει πολλά το χθές της και το σήμερα είναι μία πανδαισία εικόνων και εναλλαγές ιστορικών φάσεων. Οι κάτοικοί της έχουν φήμη φαφλατάδων, εύθυμων και θρησκόληπτων.

Ο Θερβάντες, το δεξί του χέρι, η Ναύπακτος και η Οθωμανική αυτοκρατορία.

Ο πρίγκηπας των Ισπανικών γραμμάτων, ο Miguel de Cervantes Saavedra, καταγόταν από μάλλον φτωχή οικογένεια, έλαβε όμως καλή για την εποχή εκείνη μόρφωση με τη δική του θέληση και των γονιών του. Από νέος ήταν ορμητικός και καυγατζής. Στα 22 του χρόνια αναγκάζεται να εγκαταλείψει την Ισπανία, το πιό πιθανόν εξ' αιτίας μίας φιλονικίας για κάποια γυναίκα και με την δικαιοσύνη να τον ψάχνει. Το 1569 μόνο δύο λύσεις είχε, να φύγει για την Αμερική ή για την Ιταλία. Προτιμά το δεύτερο.  Το όνειρό του ήταν να μπεί στο μισθοφορικό στρατό των Αψβούργων βασιλέων, την λεγεώνα της Ισπανίας που βρισκόταν εκεί. Ετσι παίρνει τις στρατιωτικές γνώσεις που χρειάζεται για να πολεμήσει εναντίον των Τούρκων στην Πάτρα, στην ναυμαχία της Ναυπάκτου. Νίκησαν οι Ισπανοί με τους συμμάχους του. Ο Τουρκικός στόλος από τότε έπαψε να είναι απειλή για την Ευρώπη.

Ο ίδιος ο συγγραφέας, ήταν της μοίρας του γραφτό, να τραυματιστεί σ' αυτήν την μάχη, στο αριστερό του χέρι που έμεινε ανίκανο. Με το δεξί του όμως έγραψε ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Τον Δόν Κιχώτη.

Η Ράμπλας της Βαρκελώνης- Η λαική αγορά Λα Μποκερία

Είναι ο πεζόδρομος  με "κεφαλαία γράμματα", εκεί που πάς αμέσως την πρώτη φορά για να σφυγομετρίσεις την ζωή της Βαρκελώνης. Για να πιείς έναν καφέ στο  café Zurich, που είναι στην αρχή του δρόμου.     Εδώ οι πεζόδρομοι είναι πραγματικά πεζόδρομοι, είμαστε στην Ευρώπη, δεξιά και αριστερά του, συστοιχία δέντρων και διάφοροι γελωτοποιοί, ζογκλέρ, μαγαζιά, καφενεία, εστιατόρια και στην μέση περίπου συναντάμε την αγορά La Boquería, ένα πανδαιμόνιο οσμών, γεύσεων, χρωμάτων. Μέχρι να την κατεβούμε την Ράμπλας, ούτε ενάμιση χιλιόμετρο, βλέπουμε την καθημερινή ζωή της Βαρκελώνης και προχωράμε μέχρι να φτάσουμε το λιμάνι. Απέναντί μας βλέπουμε το άγαλμα του Κολόμβου να δείχνει το ταξίδι του προς την Αμερική.

Ενα Aιγυπτιακό μνημείο στην Μαδρίτη.

Από την Αίγυπτο είναι ο ναός Ντεμπότ (Templo de Debot), το πιό σπουδαίο και ανεκτίμητο μνημείο που έχει η Μαδρίτη. Οι Αιγύπτιοι το δώρισαν το 1968 στην Ισπανία για να την ευχαριστήσουν για την χρηματική βοήθεια -πάνω από μισό εκατομύρια δολάρια- που τους πρόσφερε προς αποκατάσταση των Αιγυπτιακών μνημείων που βρίσκονταν στην περιοχή Νουβία. Είναι ναός που χτίστηκε τον 2.200 π. Χ. 'Ενα στολίδι στην καρδιά της Μαδρίτης που λίγοι γνωρίζουν.

Η Κόρδοβα, μακρινή και ολομόναχη...

"Córdoba.

Lejana y sola..." στίχος του ποιητή Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα.

Ο ποιητής λέει ότι ποτέ δεν θα φτάσει στην Κόρδοβα...
Εμείς όμως,  φτάνουμε στην Κόρδοβα και αντικρύζουμε μία μικρή πόλη με μία τεράστια ιστορία. Το Χαλιφάτο της Κόρδοβας ήταν το κέντρο πολιτισμού του αραβοεβραικού κόσμου.

Add caption

Η Σεβίλλη

Είναι από τις πιό όμορφες πόλεις της νότιας Ισπανίας, πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας και φωτεινή και υγρή με τον ποτάμι της, τον Γουαδαλκιβίρ. Εδώ η ματιά μας ταξιδεύει στο ρωμαικό και αραβικό παρελθόν που υπάρχει ανεξίτηλο στα μνημεία, μιναρέδες και παλάτια της, μίγμα αρχαίου, μουσουλμανικού και χριστιανικού κόσμου. Οι κάτοικοί της φωνασκούν  αλλά έχουν και το μέτρο όταν χρειαστεί για να διατηρούν την ισορροπία. Ο χορός και το τραγούδι εδώ είναι εύθυμο, ζωηρό σαν το πάσο ντόμπλε και τις σεβιλλιάνες αλλά και βαθιά πονεμένο όπως το φλαμένκο ή cante jondo.

Το El Escorial και η Segovia.

Σε απόσταση 40 χιλ. απ' την Μαδρίτη βρίσκεται το Παλάτι-Μοναστήρι και Μαυσωλείο, το Εσκοριάλ χτισμένο μεταξύ του 1563 και 1584 υπό του αψβούργου βασιλέως Φιλίπου ΙΙ που θέλει να χτίσει μία μεγαλοπρεπή κατοικία- παλάτι, μοναστήρι και κοιμητήριο. Το στύλ του: το Γοτθικό έχει παρέλθει, έτσι ο βασιλιάς διαλέγει το αυστηρό Κλασσικό. Το Escorial δεν είναι μόνον ένα τεραστίων διαστάσεων κτίσμα αλλά και μια γκαλερί, τους τείχους του διακοσμούν μεγάλα έργα, νωπογραφίες, όπως αυτά του Lucas Giordano, El Bosco, Tiziano, El Greco, Durer, κ.ά.
Είναι ένα κτίριο που θυμίζει την μεταθανάτιο ζωή και την ψυχρή, άκαμπτη καθολική τότε πίστη.
Δίπλα στο Εσκοριάλ βρισκεται το El Valle de los Caídos, η Κοιλάδα των Πεσόντων να θυμίζει τον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας, εκεί είναι ο τάφος του δικτάτορα Φράνκο, το φασιστικό αυτό μνημείο, κατασκεύασαν οι δημοκρατικοί και αριστεροί που έχασαν την μάχη εναντίον του Φραγκισμού.
Κάπου στα 50 χιλ. απ΄το Εσκοριάλ βρίσκεται η πόλη Segovia, από τις πιό όμορφες πόλεις της κεντρικής Ισπανίας. Εκεί μπορούμε να δούμε το ρωμαικό υδραγωγείο, το οχυρωμένο παλάτι ή αλκαζάρ, τον καθεδρικό ναό και την εβραική συνοικία. 'Ενα στολίδι στην καρδιά της Ισπανίας.

Τα Κανάρια νησιά-Las islas Canarias.

Την πρώτη φορά που πήγα στην Gran Canaria,  ήταν μέ την Ιberia, το 1990. 'Οταν προσγειώθηκα είχα την εντύπωση ότι έφτασα στην Ασία ή στην Αφρική, τέλος πάντων όχι στην Ευρώπη. Υπήρχαν μαγαζιά αφορολόγητα και τα δούλευαν Ινδοί που έφερναν την πραμάτεια τους από μέρη εξωτικά.
'Οταν πήγα στην παραλία της "las Canteras", την λαική παραλία του νησιού κατάλαβα ότι ήμουν σε ένα άλλο μέρος. Κατέβηκα στις παραλίες των "Maspalomas"και "Playa del inglés" με τις θίνες ή αμμόλοφους, σ' ένα τοπίο παρόμοιο της ερήμου αλλά δίπλα στη θάλασσα.
Τα νησιά αυτά, σε σύνολο 7, έχουν διαφορετική ταυτότητα, το El Hierro ο παράδεισος των υποβρύχιων καταδυτών, στην  La Gomera βρίσκεται η χλωρίδα και η πανίδα σ' όλο της το μεγαλείο στον δρυμό του Garajonay, το  Lanzarote είναι ηφαιστειογενές με εκπληκτικές παραλίες, το Fuerteventura έχει πλάζ που θυμίζουν κρυστάλλινα νερά βρεγμένα από τον Ατλαντικό ωκεανό,  La Palma το νησί με τα μεγαλύτερα παρατηρητήρια αστροφυσικής και τέλος η Tenerife με το εθνικό πάρκο Teide αλλά και τον πολύ τουρισμό που φέρνει την ανοικοδόμηση και τα λούξ ξενοδοχεία.

Sitges η γκέι

Είναι στα 40 χιλιόμετρα και συνώνυμο του γκέι κόσμου. Στο χωριό, παραλία και μπαρ συχνάζουν περισσότερο οι γκέι από την Ισπανία αλλά και εξωτερικό.
Αρχές Οκτωβρίου γίνεται το διάσημο Φεστιβάλ κινηματογράφου της Σίτσες, ειδικά για ταινίες φαντασίας, έχουν παρουσιαστεί εκεί προσωπικότητες της 7ης τέχνης όπως Γκουέντιν Ταραντίνο, Πίτερ Γκρίνγουέι, Ντέιβιντ Λύντς, κ. α.

Pablo Picasso/Ο Πάμπλο Πικάσο

Είναι ο μεγάλος ζωγράφος του 20ου αιώνα, ο δημιουργός της Γκερνίκας και των Δεσποινίδων της Αβινιόν, από μικρός έδειξε το ταλέντο του. Εγκαταστάθηκε νωρίς στην Μονμάρτη, στο  Παρίσι της Αβάν γκάρντ και γνώρισε πολλούς γνωστούς καλλιτέχνες. Το έργο του οι Δεσποινίδες της Αβινιόν, ήταν έργο/σταθμός, καινοτόμο και μοντέρνο, μ' αυτό γεννιέται ο κυβισμός  που είναι κατά της προοπτικής στο σχέδιο, όλα έρχονται κοντά μας στον πίνακα αυτόν.
Το 1937, η βασκική πόλις Γκερνίκα στην βόρεια Ισπανία βομβαρδίζεται από την Ιταλική και Γερμανική αεροπορία που συμμαχούσε με τον Φρανσίσκο Φράνκο εναντίον της κυβέρνησης της Ισπανικής Ρεπούμπλικας, στον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο.
Την καταστροφή και τα ολέθρια αποτελέσματα του πολέμου τα καταγράφει ο Πικάσο σ' 'εναν συμβολικό πίνακα, την Guernica. Θεωρείται το μεγαλύτερο έργο του και μόνον όταν αποκαταστάται η Δημοκρατία στην Ισπανία, γυρνά πίσω. Εκθέτεται στο μουσείο Reina Sofía της Μαδρίτης.

Το Πάσχα στην νότια Ισπανία

Την Μεγάλη εβδομάδα η Ισπανία μεταμορφώνεται.

Το σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να παραλείψουμε να την δούμε έστω και μία φορά στην ζωή μας.

Στον νότο είναι παράδοση, φολκλόρ, τέχνη καθολική Μπαρόκ, saetas, ίσως-ίσως και κίτς μπορώ να σκεφτώ, ακόμη και παγανισμός θα έλεγα.

Οι λεγόμενες "procesiones" τους είναι μία γιορτή που συμμετέχουν όλοι, ακόμη και οι τουρίστες. Την πρώτη φορά που είδα τους επιταφίους τους, έτρεχαν δάκρυα απ' τα μάτια μου, ξαφνικά σταματάν τον επιτάφιο για λίγα λεπτά, ένας καλλίφωνος μέσα από το πλήθος τραγουδά μία "saeta" μέσ' την βαθιά σιγή της νύχτας, και ανατριχιάζεις.

Είναι η βαθιά ριζωμένη παράδοση του μαρτυρίου του Χριστού, και ξαναγιεννιέται έντονα κάθε χρόνο αυτήν την ημερομηνία στις ψυχές των καθολικών.

Η μεγαλύτερη procesión (επιτάφιος), η Macarena της Σεβίλλης. Υπάρχουν πολλές, της Μάλαγας, στην Κόρδοβα επίσης γίνονται πολλές, στα χωριά είναι επιβλητικές και βαθιά κατανυκτικές.

Ο Γκαουντί/Gaudí

Ο Μοντερνισμός, κύμα αρχιτεκτονικό μαρκάρει το τέλος του 19ου και την αρχή του 20ου αιώνα, επηρεάζει τον καταλανό αρχιτέκτονα Antonio Gaudí που βλέπει και εννοεί την αρχιτεκτονική σάν ένα μέρος στο σύνολο της φύσης.
Αναζήτησε το φώς και το χρώμα, τα κτίριά του είναι ένα σύνολο πολλών τεχνών και αποτελούν ένα μεγάλο γλυπτό. Σχεδίασε επίσης έπιπλα και διάφορα αντικείμενα. Διάσημοι είναι οι δράκοι του στα κτίρια, επηρεασμένος από την Ανατολή  πρόσθεσε διάφορα τέτοια μοτίβα στα έργα του. Η Sagrada Familia, έργο που δεν μπορεί να καταταγεί σε καμμία κατηγορία ώς πρός το στύλ του, έγινε σχεδόν το σήμα κατατεθέν της Βαρκελώνης.
Το κυματοειδές κτήριο ονόματι Casa Batlló θυμίζει κύματα θάλασσας, είναι από τα πιό παράξενα δημιουργήματα της αρχιτεκτονικής, οι τοίχοι του είναι μόνο καμπύλες, λέγεται ότι οι άνθρωποι που ζούσαν μέσα δεν μπορούσαν ούτε ένα καρφί να καρφώσουν στους τοίχους του. Το Πάρκο Γκουέλ άλλο ένα παραμύθι με δράκους, ζώα, κίονες και χρωματιστές ψηφίδες. O Gaudí απέφευγε συστηματικά τα φώτα της δημοσιότητας, ντυνόταν ατημέλητα και δεν πρόσεχε τίποτε άλλο από την τέχνη του. Το 1926 σκοτώθηκε απ' το τραμ, κανείς δεν τον αναγνώρισε, νόμισαν ότι επρόκειτο για άστεγο.

Francisco de Goya

Ο ζωγράφος της εποχής του Διαφωτισμού, ένα από τα πρόσωπα της Ισπανίας, ο ζωγράφος του Carlos IV και της αριστοκρατίας, το στύλ του ετερογενές με πίνακες σχεδόν σουρεαλιστικούς και ιμπρεσιονιστικούς ακόμη και εξπρεσιονιστικούς. Είναι μια ιδιοφυία που ζωγράφισε τους φόβους του, την μοναξιά, την απόγνωση, την αποστροφή του στον πόλεμο και την εξαθλίωση του ανθρώπου. Τολμηρός, έκανε έργα σαν την Μaja desnuda, απεικονίζει γυμνή γυναίκα, έργο που τον έφερε σε αντιπαράθεση με την Ιερά Εξέταση. Ζωγράφισε την οικογένεια του Καρόλου Δ' δίχως να εξωραίσει καθόλου την εικόνα τους, τα χαρακτηριστικά τους. Οι "μαύροι πίνακες", σχεδόν εξπρεσιονιστικοί, δείχνουν την μοναξιά του, τα φαντάσματα του εαυτού του, τις εμμονές του, ο Γκόγια είναι κουφός, μεγάλος και ζωγραφίζει με μελανά χρώματα την ζωή και τον άνθρωπο.

Las Meninas-Οι δεσποινίδες των τιμών

Είναι το μέγιστο έργο του μουσείου του Πράδο, το Πράδο το καυχιέται.  Αποτελεί τον πίνακα της Ισπανίας γιατί Ισπανία χωρίς "Meninas" δεν γίνεται. Είναι το σήμα κατατεθέν της τέχνης της. Είναι η "στιγμή" δοσμένη στην αιωνιότητα, νομίζει κανείς ότι θα κάνει μία δρασκελιά και θα μπεί μέσα στον πίνακα. Ο Velázquez, στην αυλή του Felipe IV, ήταν ο ζωγράφος του Βασιλιά, το χαιδεμένο παιδί του βασιλιά.
 Las Meninas λοιπόν μας δείχνει την ανάποδη ματιά του τελλάρου, την διάσταση της ζωγραφικής, το πώς να μπορέσουμε να κοιτάξουμε την εικόνα, μιά ματιά που διαρκεί μέρες, μήνες, ίσως και χρόνια. Τόχω δεί πολλές φορές αλλά όταν πηγαίνω στο Prado πάντα πάω να το δω και να ανακαλύψω κάτι που δεν είχα δει την προηγούμενη φορά.

Dancing with the S...panish, ο χορός, η κιθάρα, το φλαμένκο.

Είναι ο λαός με τα λιγότερα ταμπού για χορό, μετά τους λαούς της Αμερικής (βόρειας, κεντρικής και νότιας). Εδώ δεν ντρέπονται να δείξουν τις χορευτικές τους ικανότητες ούτε στα μπάρ, ούτε στις υπαίθριες γιορτές τους στις πλατείες, στους δρόμους. Λικνίζονται στις μελωδίες μιάς ρούμπας, ενός πάσο ντόμπλε, φλαμένκο, ταγκό. Οι ντισκοτέκ ή και τα μπάρ ακόμη προσφέρονται για κάτι τετοιο. Το παράξενο εδώ είναι να μην χορέψεις.
Στην μουσική έχουν να επιδείξουν πολλά είδη. Στην δεκαετία του 70 με το κίνημα movida madrileña, το ξεφάντωμα και ο εκμοντερνισμός της Μαδρίτης κατόπιν απομόνωσης της χώρας λόγω του Franco, είχαν να δείξουν πολλά μουσικά γκρούπ και πολύ αξιόλογους καλλιτέχνες.
Το φλαμένκο είναι τραγούδι, χορός και κιθάρα, με κυρίαρχο στοιχείο τον ρυθμό. Είναι επικοινωνία και μαγεία, είναι συναίσθημα που αναβλύζει από την φωνή του τραγουδιστή και την ψυχή της χορεύτριας. Γενέτειρα θεωρείται η περιοχή γύρω από την Σεβίλλη αλλά μπορούμε να το δούμε και σε κάθε πόλη της Ισπανίας. Η κιθάρα του φλαμένκο, με τεχνικές πολύ διαφορετικές από αυτές της κλασικής καθώς και διαφορετικό ηχόχρωμα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να διαδοθεί το φλαμένκο σ' όλο τον κόσμο. Ομως απαραίτητο για να μπεί κάποιος στο "κλίμα" του φλαμένκο, είναι να ζήσει ένα διάστημα στην Ισπανία.

Το μπάρ / η νύχτα στην Μαδρίτη.

"Bares, qué lugares
tan gratos para conversar
no hay como el calor del amor en un bar" στίχοι από το τραγούδι των Gabinete Caligari.

Αυτό το τραγούδι της δεκαετίας του 80 λέει ότι δεν υπάρχει τίποτε καλλίτερο από ένα μπάρ, όπου μπορείς να συζητήσεις και να νιώσεις την θαλπωρή του.
Σπάνια ένας λαός βάζει κάτι στο τραγούδι του άν δεν είναι μέρος της ζωής του.
Είναι μέσα στο αίμα τους, "vamos a tomar algo", πάμε να πιούμε κάτι, οι Ισπανοί μπορούν να βγούνε και να περάσουν από 3 και 4 ή και 5  μπάρ σε μιά νύχτα. Δεν πίνουν για να μεθύσουν, αλλά να γλεντήσουν, να ξεδώσουν. Και εκεί που είναι 2 ή 3 το πρωί, μερικοί αντιστέκονται να πάνε για ύπνο λέγοντας το γνωστό "η νύχτα μόλις ξεκίνησε".
Στην Μαδρίτη το De Diego, η κοκτελερία με ατμόσφαιρα περασμένων εποχών, το επισκέφτηκε και η πριγκίπισα Ελένα με τον δανδή πρώην σύζυγό της.
Είναι και το Berlin Cabaret, ντίσκο μπάρ με "drag queen" θέαμα, με καυστικά σχόλια και πιπεράτα αστεία.
Στη Βαρκελώνη το Gimlet, παλιά κοκτελερία, το Bar Pastís ή μπάρ για παστίς ή αψέντι όπως το γνωρίζουμε, που άνοιξε το 1947 στο Raval,  εκεί μπορείς να συναντήσεις γυναίκες του δρόμου, αγόρια που πουλιούνται για μιά νύχτα, μπεκρήδες, κλέφτες, διανοούμενους.
Η λέξη μπάρ εδώ αποκτά άλλη σημασία, είναι το μοίρασμα εμπειριών, το να ανταλλάσω ματιές και το να μπώ στο περιβάλλον το ιδιαίτερο, είναι η προσωρινή φυγή από την καθημερινότητα.